Cel i odmiany skrzynek przyłączeniowych do okablowania

Puszka przyłączeniowa należy do kategorii produktów dystrybucji energii elektrycznej stosowanych w układaniu linii przewodów wewnątrz i na zewnątrz. Jego funkcjonalny cel wynika z nazwy, co oznacza urządzenie do odłączania poszczególnych przewodów. Obecność zdejmowanej pokrywy w skrzynce zapewnia pracownikom naprawczym swobodny dostęp do wewnętrznych części instalacji elektrycznej, w razie potrzeby w celu zmiany kolejności przełączania. W sieciach domowych urządzenie to służy do montażu szyn zasilających i ich późniejszego okablowania dla określonych odbiorców w mieszkaniu.

Rodzaje puszek połączeniowych

Różne próbki elektrycznych skrzynek rozdzielczych rozróżnia się metodą instalacji, a także rodzajem materiału użytego do ich produkcji i szeregiem innych znaków. Zgodnie z pierwszym z tych kryteriów są one wykonywane w następujących modyfikacjach:

• do montażu wewnętrznego lub podtynkowego;
• do instalacji na zewnątrz (skrzynki przyłączeniowe).

Pierwszy rodzaj produktów instalacyjnych umieszcza się w przygotowanych niszach wywierconych w ścianie specjalną dyszą „koronową”. Doprowadzone do niego przewodniki są również dyskretnie montowane w specjalnie do tego przygotowanych strobach. W przypadku instalacji na zewnątrz skrzynka rozdzielcza jest montowana bezpośrednio na ścianie lub na specjalnym plastikowym gnieździe (półka ze sklejki). W przypadku ścian obszytych płytami gipsowo-kartonowymi najczęściej stosuje się ukrytą metodę montażu.

Ze względu na rodzaj zastosowanego materiału wszystkie znane typy skrzynek przyłączeniowych do instalacji elektrycznej są podzielone na produkty z tworzyw sztucznych i stali. Do produkcji drugiej odmiany stosuje się blachę ocynowaną lub stopy aluminium, które nie są podatne na korozję. W skrzyniach o najbardziej chronionej konstrukcji zapewniona jest szczelna izolacja od uszczelek, a także szczelnie przykręcona pokrywa.

Metalowa obudowa gwarantuje bezpieczeństwo umieszczonych w niej przewodów po zapaleniu przez czas wystarczający do uruchomienia urządzeń zabezpieczających.

Plastikowe obudowy skórek elektrycznych nie są tak niezawodne, jak ich metalowe odpowiedniki. Mimo to mają następujące pozytywne cechy:

• odporność na utlenianie;
• dobre właściwości izolacyjne (nie przewodzą prądu elektrycznego);
• łatwość i taniość.

Skrzynki przyłączeniowe różnią się kształtem i mogą być kwadratowe, okrągłe i prostokątne. Okrągła puszka połączeniowa jest idealna do linii z niewielką liczbą połączeń i otwartej instalacji. Przy dużej liczbie rdzeni wygodniej jest używać prostokątnych produktów z tworzywa sztucznego lub metalu.

Jeśli niezbędny jest montaż wewnętrzny, wygodniejsze jest okrągłe pudełko, ponieważ łatwiej jest wybrać dla niego niszę w ścianie.

Wymiary geometryczne skrzynek na przewody zależą od całkowitej liczby przewodów i ich przekroju.

Korzyści z używania skrzynki rozdzielczej

Odpowiednio dobrany według typu i poprawnie zainstalowany w wybranym miejscu, skrzynka rozdzielcza zapewnia użytkownikowi szereg korzyści.

• Dzięki takiemu podejściu do organizacji węzłów montażowych nie ma potrzeby szukania wolnych przewodów do niezbędnej komutacji.
• Wiedząc, gdzie znajdują się elektryczne zewnętrzne skrzynki rozdzielcze, pozostaje tylko podłączyć nowe urządzenie do istniejącego okablowania elektrycznego, używając ich wewnętrznego okablowania.
• Znalezienie miejsca do montażu podtynkowego jest również łatwe - w tym celu należy zbadać sekcję ściany nad wylotem.
• Zwykle w odległości około 3-5 cm od sufitu można znaleźć wybieloną plastikową pokrywę pudełka, którą wystarczy otworzyć.
• Wewnątrz możesz stworzyć niezawodne połączenie przewodów, gwarantując wysoką jakość przełączania.

Ze względu na zastosowanie podtynkowej skrzynki rozdzielczej jej obecność nie narusza ogólnego wnętrza pomieszczenia. W przypadku zastosowania montażu zewnętrznego wiązkę z zestawu przewodów łączących układa się w dekoracyjnym kanale kablowym.

Układ wewnętrzny i zasada przełączania

Przestrzeń wewnętrzna typowego pudełka jest konwencjonalnie podzielona na 4 strefy z przylegającymi do nich ścianami zewnętrznymi. Każdy z nich ma perforowany otwór (zwykle okrągły), w który wkładane są wiązki kabli. Jeden z nich pochodzi z rozdzielnicy z wyłącznikiem liniowym i zawiera przewody fazowe i zerowe.

W razie potrzeby okablowanie z dwóch sąsiednich stron jest podłączone do przełączników i gniazd znajdujących się w tej gałęzi. Po zakończeniu wszystkich wymaganych wyjątków rdzenie kablowe są zapętlone w kierunku sąsiedniej części pomieszczenia.

Gdy skrzynki zaciskowe są zainstalowane w ślepych zaułkach, liczba otworów może być mniejsza.

Wymiary wewnętrznych przestrzeni rozdzielnicy pozwalają na umieszczenie w niej elementów standardowych złączy.

Metody łączenia przewodów w skrzynce rozdzielczej

Istnieje wiele opcji podłączania przewodów montażowych w skrzynce rozdzielczej. Wybór konkretnej metody przełączania zależy od materiału rdzeni ołowiu (miedzi lub aluminium), warunków środowiskowych, a także od przekroju przewodów.

Biorąc pod uwagę powyższe czynniki, dozwolone jest podłączanie przełączalnych przewodów wewnątrz skrzynki za pomocą następujących metod:

• proste skręcenie, a następnie lutowanie utworzonego styku;
• za pomocą specjalnych listew zaciskowych;
• połączenie śrubowe;
• zaciski samoizolacyjne PPE lub „nakrętki”;
• Zaciski sprężynowe typu „Wago”.

Pierwotne skręcanie, a następnie lutowanie stosuje się tylko w przypadkach, w których połączone są przewodniki z jednorodnych materiałów. W ten sposób nie można łączyć opon miedzianych i aluminiowych.

Ze względu na zastosowanie lutowania skręcanie zapewnia wysoką jakość połączenia przegubowego i jest zwykle stosowane, gdy przestrzeń wewnątrz skrzynki jest ograniczona z powodu niemożności umieszczenia elementów łączących. Zalety tej metody obejmują prostotę i taniość skręcania, a wadami są złożoność demontażu i potrzeba dodatkowego narzędzia - lutownicy elektrycznej.

Bloki zacisków idealnie nadają się na przykład do niezawodnego połączenia przewodów z różnych materiałów w metalowej skrzynce elektrycznej. Produkty stosowane do tych celów są wykonane z tworzywa sztucznego i mają mosiężną tuleję kontaktową ze śrubami w środku. Po włożeniu przewodów z obu stron o 5-7 mm, są one bezpiecznie przymocowane za pomocą zacisku śrubowego. Plastikowa obudowa zapewnia niezawodną izolację styków od metalowej obudowy skrzynki.

Połączenie śrubowe jest dość prostym, ale skutecznym sposobem łączenia przewodów bez bezpośredniego kontaktu. Do jego rozmieszczenia potrzebujesz tylko śruby, trzech podkładek i nakrętki. Przygotowuje się go w następujący sposób:

1. Podkładkę nakłada się na gwint śruby, a następnie rdzeń jednego z przewodów jest czyszczony z powłoki izolacyjnej.
2. Na nim umieszczona jest jeszcze jedna podkładka, na którą przykręca się w ten sam sposób nagi koniec drugiego drutu.
3. Na końcu konstrukcji styku trzecia podkładka jest nakładana na rdzeń, a następnie cały zespół jest zaciskany za pomocą nakrętki mocującej.

Klasyczne połączenie śrubowe charakteryzuje się niskim kosztem łączników, łatwością układania połączeń, a także możliwością łączenia przewodów miedzianych i aluminiowych. Wady obejmują niezbyt wysokiej jakości mocowanie końców różnych opon i konieczność zamknięcia połączenia z osłoną z materiału izolacyjnego. Ponadto z trudem umieszcza się go w puszce ściennej, co tłumaczy się dużym rozmiarem zastosowanego śrubowanego produktu.

Samoizolacyjne styki wykonane są w postaci plastikowej nasadki, w której umieszczona jest specjalna sprężyna do zamocowania nieosłoniętych końców przewodów. Zalety tych złączy obejmują stosunkowo niski koszt i obecność w konstrukcji tworzywa sztucznego zmniejszającego palność. Zwrócono również uwagę na prostotę aranżacji połączenia stykowego i duży wybór odcieni kolorów dla nakładek. Wady ŚOI obejmują niską niezawodność mocowania, a także niemożność łączenia aluminiowych i miedzianych przewodów.

Podkładki sprężyste Wago ułatwiają stworzenie niezawodnego kontaktu między różnymi przewodami za pomocą specjalnego zacisku dźwigniowego. Przed użyciem ich na styku z rdzeniami konieczne będzie zdjęcie izolacji. Ta metoda praktycznie nie ma wad, z wyjątkiem wysokiego kosztu samych terminali.

Cechy instalacji skrzynek w niebezpiecznych warunkach i ich oznaczenie na schematach

Następujące sytuacje są uważane za niebezpieczne warunki dla instalacji puszek przyłączeniowych i rozmieszczenia połączeń wewnętrznych:

• umieszczenie w łazienkach;
• okablowanie w piwnicy;
• umieszczenie skrzynki przyłączeniowej blisko ziemi lub w warunkach wysokiej wilgotności (na przykład podczas podłączania pompy głębinowej);
• używać do oświetlenia ulicznego.

W takim przypadku przewody są połączone tylko przez lutowanie. Dozwolone jest skręcanie i cynowanie powstałego połączenia.

Wejście kabla do skrzynki jest bardzo starannie uszczelnione i często wypełnione silikonem. Pień ułożony w ziemi wraz ze skrzynką rozdzielczą jest umieszczony w metalowej rurze, co wyklucza zniszczenie produktu przez gryzonie. Ponadto, zgodnie z wymogami PUE, takie linie muszą być koniecznie uziemione. Rozważane środki bezpieczeństwa dotyczą głównie metalowych skrzynek przyłączeniowych, w których bezpośredni kontakt z napięciem fazowym grozi porażeniem prądem elektrycznym.

Oznaczenie w schemacie

Aby oznaczyć pola na obwodach elektrycznych, stosuje się specjalne ikony, zwykle w kształcie koła lub kwadratu z prowadzącymi do nich prostymi liniami. Zgodnie z ich powiązaniem z symbolami graficznymi są one podzielone na następujące kategorie:

• pudełka wprowadzające;
• produkty branżowe;
• dystrybutorzy przepustowi;
• skrzynki terminali (ślepy zaułek).

Każdy z elementów wskazanych przez tę lub inną ikonę spełnia swoją funkcję, co przejawia się w różnicy w ich wyświetleniach graficznych (zgodnie z GOST 2.755-87).