Uszczelnianie pierścieni betonowych do ścieków jest jednym z głównych wymagań dotyczących budowy konstrukcji do zbierania ścieków i ścieków. Głównym zadaniem betonowych zbiorników nie jest przepuszczanie zanieczyszczeń przez złącza technologiczne i nie infekowanie gleby wokół studni, a także wód gruntowych.
Metody uszczelniania studni kanalizacyjnych
Istnieją dwie główne technologie, które różnią się między sobą rodzajem łączenia pierścieni żelbetowych. Najnowsi producenci produkują dwa typy:
- z płaskimi końcami;
- kończy się fazowaniem w postaci zamka łączącego.
Najłatwiej jest uszczelnić betonowe pierścienie drugiego typu. Są one połączone zamkiem. Górna część pierścieni jest fazowaniem wewnętrznym, dolna część fazowania zewnętrznym. Podczas łączenia dwóch pierścieni fazki wchodzą w siebie, tworząc szczelne połączenie. Pomiędzy elementami połączenia blokującego układany jest dodatkowy materiał, który po ściśnięciu pod ciężarem górnego pierścienia zostaje spłaszczony, wypełniając się całą przestrzenią złącza.
Jako materiał uszczelniający stosuje się konopie lub inne włókna poddane działaniu oleju technicznego. Coraz częściej próbuję gumowej opaski uciskowej lub spienionego polimeru w postaci cylindra o małej średnicy. Pierścienie żelbetowe z płaskim końcem są uszczelniane inaczej. Połączenia muszą być zakryte zarówno od zewnątrz, jak i od wewnątrz.
Materiały uszczelniające fugi
Rynek oferuje dużą liczbę materiałów, za pomocą których można przetwarzać połączenia pierścieni betonowych do ścieków. Różnią się one składem i sposobem aplikacji.
Wcześniej złącza były pokryte mieszaniną cementowo-piaskową, uszczelnione wodą. Taki kit nie trwał długo, zwłaszcza z wnętrza studni, ponieważ roztwór był poddawany działaniu ciśnienia z kanału ściekowego. Dlatego dodano do niego niewielką ilość szkła wodnego.
Takie rozwiązanie szybko wysycha, dlatego zaleca się wstępne przygotowanie złącza. Objętość gotowej mieszanki powinna odpowiadać szybkości operacji. Potrzebujesz kwoty, którą można wykorzystać w ciągu 10-15 minut. Materiał nakłada się zwykłą szpachelką.
Im głębsza i szersza szczelina na styku betonowych pierścieni, tym grubsza jest konieczność zagniatania szczeliwa. I odwrotnie: im mniejsza szczelina, tym cieńsza powinna być masa naprawcza.
Drugim rodzajem materiału stosowanym do uszczelniania połączeń są uszczelnienia wodne. Są to samorozprężające się mieszaniny, które po zestaleniu tworzą substancję stałą. Długo nie pęknie. Uszczelnienia wodne na rynku są reprezentowane przez duży asortyment różnych producentów. Najpopularniejsze to HydroStop, Peneplag, Waterplag i inne.
Zalety uszczelnień hydraulicznych obejmują:
- odporność na ekstremalne temperatury;
- neutralność w stosunku do kwasów, soli i zasad;
- długi okres eksploatacji.
Minusem jest wysoka cena. Ale nawet to nie powstrzymuje właścicieli autonomicznych sieci kanalizacyjnych korzystających z prefabrykowanych studni wykonanych z żelbetowych pierścieni. Wysoka jakość końcowego wyniku w tym przypadku uzasadnia koszty budowy.
Hydroizolacja studni betonowych
Konstrukcja betonowa musi być zabezpieczona materiałami ochronnymi w celu zwiększenia właściwości wodoodpornych. Dlatego konstrukcja betonowa jest uszczelniona zewnętrznie i wewnętrznie.
Do hydroizolacji studni kanalizacyjnych od wewnątrz stosuje się tylko materiały gipsowe.Najpopularniejszy jest mastyk na bazie mieszanki bitum-polimer. Jest to materiał półpłynny, który nakłada się na wewnętrzne powierzchnie studni betonowej za pomocą pędzli i wałków. Zalety materiału:
- wysoka wytrzymałość nałożonej warstwy;
- odporność na kwasy, zasady i sole, chemię gospodarczą i inne rodzaje zanieczyszczeń;
- łatwość aplikacji;
- niska cena;
- nie wymaga dokładnego przygotowania powierzchni.
Jedynym wymaganiem jest nałożenie masy uszczelniającej na dwie lub trzy warstwy. W takim przypadku każda kolejna warstwa jest nakładana po wyschnięciu poprzedniej. W zależności od temperatury powietrza suszenie może potrwać od 3 do 8 godzin.
Mastyksy asfaltowo-polimerowe mogą również uszczelniać zewnętrzne płaszczyzny studni. Ale częściej używają wersji łączonej: używają mastyksu i ochrony przed rolowaniem lub membraną. Jako ostatnie, na pierścienie układa się ruberoidy lub specjalne membrany na bazie włókna szklanego, obustronnie traktowane mieszaniną bitumu i polimeru. Materiał membrany jest wielokrotnie lepszy niż pokrycie dachowe.
Zasady wodoodporności
W przypadku połączonej metody impregnacji konieczne jest przygotowanie studni: zamknij połączenia między pierścieniami, oczyść powierzchnie z kurzu i brudu.
Sekwencja pozostałych operacji:
- pokryć betonowymi pierścieniami ścieków zainstalowanymi jeden na drugim za pomocą mastyksu;
- dopóki nie wyschnie, połóż rolki materiału hydroizolacyjnego na obwodzie konstrukcji;
- układanie odbywa się od dołu do góry, tak aby górne paski zachodziły na dolne z zakładką 10-15 cm;
- na ułożony materiał dachowy nałożyć kolejną warstwę mastyksu;
- układać paski materiału hydroizolacyjnego w kierunku pionowym, biorąc pod uwagę zakładkę jego krawędzi w odległości 10-15 cm;
- nałóż kolejną warstwę mastyksu;
- kiedy wyschnie, wypełnij glebę między ścianami studni i ścianami studni.
Pierwszą warstwę rolki hydroizolacyjnej należy ułożyć tak, aby połączenia pasów nie spadały na połączenia pierścieni. Zapewni to wysoki stopień wodoodporności.
Uszczelnienie wejściowe
Wlot jest miejscem, w którym rura ściekowa wchodzi do studni z żelbetowych pierścieni. W tym celu wykonuje się dziurę w jednym z nich, zwykle w górnym. Powinien być nieco większy niż średnica rury kanalizacyjnej.
Głównym zadaniem jest wprowadzenie rury do studni i mocne zamocowanie, aby nie wisiała w otworze. W tym celu zwykle stosuje się zaprawę cementowo-piaskową. Aby ten ostatni trwał dłużej i nie pękał podczas pracy, do jego składu dodaje się ciekły plastyfikator.
Drugą opcją jest wypełnienie wejścia gorącym bitumem. Nie najlepszy sposób, ponieważ pod wpływem zmian temperatury pęknięcia i płatki bitumiczne. Ale to jest najtańsza metoda. W wymaganiach SNiP dotyczących rozmieszczenia koryt w studniach kanalizacyjnych technologia ta nie jest brana pod uwagę.
Trzecią opcją jest użycie gotowego urządzenia: dwóch stalowych dysków z otworem w środku, których średnica jest nieco większa niż średnica rury kanalizacyjnej. Pomiędzy tarczami znajduje się tuleja, w którą wkładane są rury. Najpierw tuleję wkłada się do otworu w betonowym pierścieniu. Jedna tarcza jest umieszczana na rurze. Następnie wkładają go przez rękaw, a następnie wkładają drugi dysk. Następnie obie tarcze są ściągane razem za pomocą czterech śrub lub kołków.
Bez względu na to, jak wiarygodny jest wkład pod względem uszczelnienia, jest on narażony na negatywne skutki wód gruntowych. Dlatego zaleca się wykonanie warstwy drenażowej wokół rury kanalizacyjnej. Jest to materiał sypki różnych frakcji. Z kolei pokrywa się go, na przykład, najpierw piaskiem, a następnie kruszonym kamieniem lub ekspandowaną gliną, a następnie kładzie się glinę.
