Kiedy system kanalizacyjny domu jest prawidłowo zaprojektowany i zainstalowany, mieszkańcy nie mają pytań o „jak to działa”. Jak osiągnąć ten efekt i zapewnić niezawodny, stabilny drenaż?
Jaki jest kąt nachylenia i dlaczego jest potrzebny
Kanalizacja w domach prywatnych jest układana na zasadzie grawitacji. Oznacza to, że ścieki przepływają przez rury, działając zgodnie z siłą grawitacji. Aby system nieprzerwanie i niezawodnie wykonywał swoje funkcje, musi mieć możliwość samooczyszczenia. Jednocześnie ścieki są w pełni przenoszone do szamba lub zbiornika magazynowego, a duże duże osady nie osadzają się w rurach kanalizacyjnych.
Pożądany efekt można osiągnąć, zapewniając wymagany kąt nachylenia rury. Jest to różnica wysokości na wlocie i wylocie systemu kanalizacyjnego.
Nachylenie rurociągu zapewnia przepływowi odpowiednią intensywność. Szybkość przepływu ścieków powinna być taka, aby ciecz odprowadzała ścieki i gęstsze elementy przepływowe. W takim przypadku kąt zmienia się w zależności od średnicy rury. Istnieją standardy, których zgodność gwarantuje skuteczne działanie systemu kanalizacyjnego.
Standardy przechyłu
Przepisy budowlane i przepisy (SNiP) określają optymalny kąt nachylenia systemu odwadniającego. Zgodność z tymi normami zapewnia efektywne działanie rurociągu i upraszcza jego konserwację.
Im mniejsza średnica rury, tym większy kąt nachylenia. Tak więc dla rury o średnicy 50 mm minimalne nachylenie powinno wynosić 30 mm na metr długości. A dla średnicy 200 mm - będzie to 7 mm. Normalny kąt nachylenia może być o 40% większy, ale znaczny nadmiar jest obarczony naruszeniem skuteczności systemu. Wraz ze wzrostem kąta zwiększa się prędkość przepływu ścieków. W takim przypadku ciecz porusza się znacznie szybciej niż odpady stałe, pojawia się „efekt separacji”, co oznacza naruszenie zasady samoczyszczenia rury. W rezultacie dochodzi do zatkania kanału.
Za normalną uważa się prędkość przepływu 1,43 m / s. Zgodność ze standardami nachylenia zapewnia taką prędkość, a to jest klucz do wydajności sieci kanalizacyjnej.
Metoda wyboru i obliczenia wartości optymalnej
W przypadku projektowania komunikacji ściekowej stosuje się rozliczeniową lub nie księgową metodę tworzenia systemu. Opcja projektowa wymaga informacji o stałym ciśnieniu transportowanego płynu, co jest właściwe w głównych rurociągach.
W przypadku domu prywatnego stosowana jest nieobliczona metoda projektowania. Tutaj brana jest pod uwagę średnica rury i ustalony jest odpowiedni kąt nachylenia.
Każde urządzenie hydrauliczne jest podłączone do systemu rurą o zalecanym przekroju. W przypadku prywatnego domu jest to zakres średnic od 32 do 110 mm. Ważne jest, aby przekrój rury drenażowej był nie mniejszy niż przekrój wylotu urządzenia gospodarstwa domowego. Dla toalety wynosi 110 mm, dla zlewu kuchennego, wanny lub prysznica - 50 mm, a dla pralki wystarczy 32 mm.
Odpowiednio, dla 110. rurociągu optymalne nachylenie projektowe wyniesie 0,02 m na metr liniowy. Rurę o przekroju 50 mm należy przechylić o 0,03 m (na każdy metr długości).
Obliczenia dla mieszkań i domów oddzielnie
W mieszkaniach wszystkie instalacje hydrauliczne są zwarte obok głównego pionu budynku mieszkalnego. Wynika to z niemożności zapewnienia dostatecznego uprzedzenia i zagwarantowania prawidłowego działania komunikacji, jeśli źródło jest bardzo oddalone.
Takie umieszczenie znacznie upraszcza projekt systemu kanalizacyjnego. Wystarczy zapewnić minimalny kąt nachylenia rur. Przy długości systemu lokalnego (znajdującego się w mieszkaniu) nieprzekraczającej 5 m różnica wysokości wynosi maksymalnie 15 cm.
W przypadku domu prywatnego obliczenia projektowe są bardziej skomplikowane. Ważne jest, aby wziąć pod uwagę cechy instalacji rur wewnętrznych i zewnętrznych.
Istnieją odrębne standardy dla zewnętrznej części systemu łączącej szambo lub zbiornik magazynowy z wewnętrznymi ściekami budynku. Rurę należy ułożyć na głębokości przekraczającej strefę zamarzania. Dla umiarkowanych szerokości geograficznych - jest to 1m. Ta głębokość eliminuje zamarzanie systemu. Jeśli głębokie połączenie nie jest możliwe, konieczne jest zapewnienie ogrzewania rurociągu. W tym celu kabel grzejny układa się równolegle z systemem kanalizacyjnym, zapewniając normalne warunki temperaturowe.
Wewnętrzny sektor kompleksu kanalizacyjnego obejmuje następujące elementy:
- instalacje hydrauliczne wyposażone w hydrauliczne zamki ciśnieniowe;
- rury wydechowe ułożone ze spadkiem;
- pionowy pion akceptujący wszystkie kanały obejściowe;
- poprawki zapewniające awaryjne czyszczenie kanału;
- rura wentylacyjna zapewniająca wylot gazu.
Racjonalna kombinacja elementów pozwala stworzyć skuteczny system drenażowy działający w trybie grawitacyjnym.
Typowe błędy i metody ich rozwiązywania
Najczęstsze naruszenie norm i przepisów budowlanych podczas instalacji ścieków uważa się za niezgodność z kątem rur. Jednocześnie zarówno zmniejszenie kąta poniżej dopuszczalnych wartości granicznych, jak i nadmierny wzrost tego wskaźnika prowadzą do problemów.
Innym typowym błędem w domach prywatnych jest brak zwolnienia wentylatora. Dzięki tej konstrukcji nie ma wystarczającej wentylacji rurociągu, regularna praca syfonów, zawory odcinające są zakłócone.
Aby wyeliminować problem, konieczne jest zorganizowanie zwolnienia przez dach, umieszczając górną krawędź rury 500 mm powyżej płaszczyzny dachu.
Kolejnym typowym problemem jest niewłaściwa organizacja systemu oczyszczania szamba. Obliczenia systemu wielokomorowego, który zapewnia wystarczającą wydajność, oczyszczanie i usuwanie uzdatnionej wody pozwoli zaoszczędzić podczas pracy.
Ważne jest, aby wziąć pod uwagę sezonowe wahania poziomu wód gruntowych podczas organizowania zbiornika magazynowego. Zaniedbanie badań gleby może prowadzić do problemów z ściekami.
Dokładne, przemyślane obliczenie komunikacji kanalizacyjnej zapewnia prawidłowe działanie systemu, zapewnia komfort użytkowania. Jest to szczególnie ważne w przypadku autonomicznych ścieków z prywatnego domu.
