Po nabyciu mieszkań na obszarach wiejskich pojawiają się pytania dotyczące odprowadzania ścieków, ponieważ nie zawsze w pobliżu znajdują się centralne sieci kanalizacyjne. Aby rozwiązać problem, wynaleziono szambo, które oczyszcza zanieczyszczone ścieki i zrzuca klarowną wodę do ziemi. Istnieje kilka rodzajów zbiorników sedymentacyjnych o różnych konstrukcjach. Każda z nich ma swoje zalety i wady. Urządzenie ma specjalne cechy, które są brane pod uwagę przy sporządzaniu krajowego planu własności.
Rzeczywiste wymagania dotyczące umieszczenia szamba w letnim domku
Dużą uwagę przywiązuje się do lokalizacji urządzeń kanalizacyjnych, ponieważ istnieje wiele dokumentów określających warunki, które konstrukcja musi spełniać:
- zasady instalacji szamba;
- normy sanitarne regulujące umieszczenie urządzenia w pobliżu innych budynków i budowli (SanPiN 2.2.1 / 2.1.1.1200-03).
- SNiP, biorąc pod uwagę cechy gleby.
Dokumenty te określają lokalizację szamba, biorąc pod uwagę specyfikę terytorium, biorąc pod uwagę obecność źródeł naturalnych, a także pobliskich budynków i obiektów.
Środowisko ma wpływ na zdrowie ludzi, dlatego wokół zakładów przetwarzania utworzono strefę ochrony sanitarnej. Budowa szamba bez uwzględnienia właściwości gleby w przyszłości może prowadzić do osiadania konstrukcji, naruszenia szczelności i zanieczyszczenia obszaru.
Państwo nie pozwala na niekontrolowany rozwój terytorium z obiektami zagrażającymi bezpieczeństwu środowiska. Dlatego projekt dotyczący szamba ze schematem lokalizacji jest przedstawiony SES w celu uzyskania pozwolenia na jego budowę.
Podczas budowy głównym dokumentem, którym należy się kierować, jest SNiP 2.04.03-85. Określa podstawowe wymagania dotyczące projektowania i instalacji zewnętrznych systemów kanalizacyjnych i zlokalizowanych lokalnych oczyszczalni ścieków. Jednocześnie brana jest pod uwagę wykonalność budowy nowych urządzeń zabiegowych z punktu widzenia oceny sanitarnej. Projekt systemu odwadniającego jest nierozerwalnie związany z projektami wodociągowymi.
Odrębne zasady przewidują lokalizację szamba do źródeł wody pitnej:
- SNiP 2.04.01-85;
- SNiP 2.04.04-84.
Posiadają listę agencji rządowych, z którymi uzgodniono warunki i miejsce zrzutu klarowanej wody, i wskazują na zgodność z wymogami:
- sanitarne i epidemiologiczne;
- techniczny;
- ochrona wód.
SanNiP nr 2.1.5.980-00 reguluje rozróżnienie stref ochronnych i sanitarnych wokół źródeł wody, nr 2.2.1 / 2.1.1.1200-03 określa odległość od potencjalnie niebezpiecznych źródeł infekcji. Celem dokumentów regulacyjnych jest zapobieganie możliwemu zanieczyszczeniu wód powierzchniowych, które stanowi zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi, ponieważ obniżenie ciśnienia zanieczyści wodę pitną i spowoduje choroby zakaźne.
Jakie obiekty są brane pod uwagę
Normy i reguły sanitarne określają lokalizację urządzenia zabiegowego, biorąc pod uwagę następujące obiekty:
- źródło wody pitnej znajduje się w odległości co najmniej 50 m, wynika to z potrzeby ochrony warstw wodonośnych;
- z naturalnego zbiornika z bieżącą wodą jest umieszczony 30 m;
- od rzeki strumień 10 m;
- 3 m od terenów zielonych;
- odległość od szamba do studni wody pitnej wynosi 20 m.
Takie normy powinny zapewnić bezpieczeństwo poboru wody i jej jakość z dowolnego źródła. Oddzielnie wskazana jest odległość do komunikacji systemu zaopatrzenia w wodę - 10 m.
Studzienkę i szambo należy umieścić na miejscu w maksymalnej odległości, ale nie bliżej niż 20 m. Odległość ta powinna chronić populację przed infekcją w przypadku uszkodzenia rur.
Co wpływa na głębokość lokalizacji
Pomiędzy powierzchnią ziemi a podziemnymi źródłami wody znajduje się warstwa filtracyjna. Zasady SNiP określają lokalizację LZO ze źródeł wody pitnej, w zależności od właściwości gleby i głębokości końcowej warstwy czyszczącej. W tym celu skład gleby określa się metodami hydrogeologicznymi.
Jeśli woda w glebie leży głęboko, a połączenie między warstwami ziemi a warstwą wodonośną nie jest prześledzone, szambo znajduje się w odległości 20 m od źródła. W obecności piaszczystych i piaszczystych gliniastych gleb, które mają wysokie zdolności filtracyjne, odstęp zwiększa się z 50 m do 80 m.
Wysoki poziom wody gruntowej (0,5 m) zakłóca układanie kanałów ściekowych i zaopatrzenia w wodę, ponieważ istnieje duże prawdopodobieństwo powodzi. Odległość 1,5 m również nie jest najlepszą opcją. Szambo powinno znajdować się powyżej poziomu wód gruntowych, ale ten wybór nie zawsze jest możliwy. Bardzo często urządzenie do oczyszczania ścieków montuje się w pobliżu warstw wodonośnych.
Aby nie zamienić urządzenia w szambo infekujące obszar, konieczne jest, oprócz zapewnienia dobrego uszczelnienia, praca nad obliczeniem głębokości osadnika ze źródła podziemnego.
Jak ustawić szambo na niewielkim obszarze
Ponieważ SNiP reguluje pozycję urządzenia uzdatniającego w zależności od zaopatrzenia w wodę, projektowanie systemu zaopatrzenia w wodę i systemu sanitarnego odbywa się jednocześnie. Aby zdecydować, gdzie umieścić szambo i studnię w letnim domku, brany jest pod uwagę teren. Prawidłowo umieść urządzenie zabiegowe poniżej poziomu źródła artezyjskiego, aby w przypadku rozhermetyzowania kanalizacja nie dostała się do wody pitnej. Odległość między szambo a zaopatrzeniem w wodę w prywatnym domu zgodnie ze standardami wynosi 10 m.
Odległość od kamienicy nie powinna być zbyt duża, ponieważ oddalenie kanalizacji zwiększa prawdopodobieństwo zacięć śmieci. Dlatego co 10 m zapewnione są studnie inspekcyjne, w których będzie można czyścić zatkane odpływy. Jeśli zdecyduje się na umieszczenie studzienki w odległości 15 m od budynku, należy zainstalować co najmniej jedną studnię.
Odległość od domu i terenów zielonych powinna wynosić co najmniej 3 m, od drogi - 10 m, od ogrodzenia sąsiada - 2 m.
Próbują zaplanować instalację na luźnej ziemi, ponieważ ułatwi to kopanie wykopu. Ponadto konieczne jest zapewnienie bezpłatnego dostępu do studni. Aby system kanalizacyjny działał przez cały rok, konieczne jest ułożenie kanalizacji poniżej poziomu zamarzania.
Odpowiedzialność materialna i prawna za niezgodność z przepisami budowlanymi i normami
Ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej przewiduje kilka rodzajów kar za naruszenie standardów budowlanych, w zależności od charakteru czynu i wagi przestępstwa:
- prawo cywilne;
- dyscyplinarny;
- Administracyjny
- kryminalista.
Rodzaj odpowiedzialności cywilnej oznacza karę za odstąpienie od wymagań dokumentacji technicznej dla budowy, co doprowadziło do odrzucenia wskaźników określonych w charakterystyce obiektu (art. Kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej 754). Wykonawca jest zobowiązany do zagwarantowania działania przedmiotu umowy. Musi odpowiedzieć na braki i zidentyfikowane wady, zrekompensować rzeczywiste szkody i utracone zyski.
W przypadku działań dyscyplinarnych osoba, która naruszyła normy budowlane, musi usunąć zidentyfikowane wady, a zezwolenie na pracę jest zawieszone. Prowadzi to do paraliżu oskarżonego.
Kara administracyjna jest publicznym obowiązkiem państwa. Kara dla przedsiębiorstw wynosi do 300 000 tysięcy rubli, a dla menedżerów - do 30 000 rubli.
Odpowiedzialność karna za ciężkie uszkodzenia ciała wobec obywateli przewiduje do 7 lat więzienia.
