Temperatura spalania drewna opałowego wynosi 500-1050 C. Nie każdy kamień i roztwór może wytrzymać takie obciążenie. Piec jest zbudowany z ogniotrwałej cegły ogniotrwałej i glinianych cegieł, a zamiast zwykłego cementu stosuje się kompozycję glinianą. Należy ściśle przestrzegać proporcji gliny i piasku w roztworze do pieca, w przeciwnym razie mur będzie kruchy, a piec będzie krótkotrwały.
Narzędzia pracy
Aby wykonać mieszankę murarską, potrzebujesz minimum narzędzi i materiałów:
- glina - czerwona, raczej oleista, plastikowa;
- piasek - kwarc rzeczny i glina ogniowa;
- woda jest zwyczajna, ale czysta;
- łopata i kielnia;
- wiadra, koryta, beczki do przygotowywania gliny i zagniatania roztworu;
- dowolne urządzenie do miksowania.
W sklepie można kupić gotową suchą zaprawę do budowy pieców. W takim przypadku do gotowania potrzebna jest tylko woda, wiadro i mikser.
Wybór i przygotowanie piasku
Aby zbudować różne części pieca, potrzebujesz innego piasku. Najwyższą temperaturę podczas spalania obserwuje się w komorze spalania. Do pieca przygotowuje się mieszaninę gliny i piasku ogniotrwałego. Jest wytwarzany przez kruszenie cegieł ogniotrwałych. W rzeczywistości jest to kruszona glina po wypaleniu w niskiej temperaturze.
Do układania korpusu i kanałów kominowych przyjmuje się rozwiązanie oparte na glinie i piasku rzecznym. Różnica polega na wysokiej jednorodności, średnich i małych średnicach cząstek oraz okrągłości kształtu. Piasek rzeczny jest bardzo czysty, nie zawiera zanieczyszczeń mechanicznych i praktycznie nie zawiera dodatków organicznych. Służy do produkcji gipsu: w sklepie szukają materiału z odpowiednim oznakowaniem.
Ponieważ piasek wydobywany z brzegu lub dna rzeki zawiera różne frakcje, należy go przesiać przed pracą. Do rozwiązania potrzebna jest średnia i drobna frakcja: duże cząstki prowadzą do silnego skurczenia się roztworu po wysuszeniu. Ponadto materiał należy umyć. Aby to zrobić, będziesz musiał zrobić urządzenie z metalowej rury ze stożkowym końcem.
Poziom tłuszczu w glinie
Glina jest mikrogranulowanym minerałem o złożonym składzie. Różni się elastycznością, wodoodpornością, dobrą przyczepnością do kamienia. Do zaprawy murarskiej weź czerwoną glinę. Materiał jest wstępnie czyszczony.
Główną cechą tego minerału jest zawartość tłuszczu. Ten parametr określa jakość przyszłego pieca. Nadmiernie tłuste podczas stwardnienia aktywnie odparowuje wilgoć i pęknięcia. Z czasem takie rozwiązanie się kruszy. Zbyt cienki materiał nie jest wystarczająco elastyczny, aby trzymać cegły razem.
Przed wyrabianiem gliny do pieca określ jej zawartość tłuszczu. Istnieje kilka sposobów:
- Garść suchego materiału jest moczona w wodzie i ugniatana w pięść. Jeśli kompozycja ma konsystencję plasteliny, glina jest oleista. Jeśli kruszy się w okruchy - chudy.
- Minerał miesza się z wodą - na 0,5 l 100-150 ml wody, ugniataj i rób kulki o wymiarach 45-50 mm. Jeden z nich jest spłaszczony w ciasto. Rzemiosło pozostawia do wyschnięcia na 2-3 dni. Jeśli pęknięcia utworzą się po 3 dniach, glina jest zbyt tłusta. Jeśli upuścisz piłkę z wysokości 1 m na podłogę i nie pęknie ona, minerał jest normalny. Jeśli jest zepsuty - zbyt chudy.
- Najdokładniejszy sposób: uformuj kulkę z glinianego ciasta i ściśnij ją między dwiema deskami, aż utworzą się pęknięcia. Minerał ocenia się na podstawie ich wielkości. Jeśli kula kruszy się nawet przy lekkim ściskaniu, jest chuda. Jeśli cienkie pęknięcia pojawią się, gdy kula jest w połowie ściśnięta, materiał jest tłusty.Glina jest uważana za optymalną, piłki, z których pękają po spłaszczeniu o 1/3.
Zarówno oleistą, jak i chudą glinę można nakładać, wybierając odpowiednią ilość piasku.
Jak ustawić jakość rozwiązania
Tylko zwykłe rozwiązania nadają się do układania pieca w domu lub w wannie. Tłusty po stwardnieniu kruszy się. A ponieważ piec pracuje aktywnie, dzieje się to bardzo szybko. Chude rozwiązania nie gwarantują wytrzymałości ścian, co jest niebezpieczne.
Ponieważ trudno jest dokładnie zmierzyć wydajność materiałów bez urządzeń, stosują inną metodę. Wymieszaj 5 roztworów o różnych stężeniach piasku i gliny i określ przydatność każdej kompozycji. Technologia jest następująca.
- Przygotuj 5 równych porcji gliny. Pierwszy pozostaje niezmieniony, w 2 próbkach dodaj 10% piasku, w 3 - 25%, w 4 - 75%, a w 5 glinie i piasku będzie w równej objętości.
- Do każdej porcji dodaje się tyle wody, że z każdej próbki powstaje gęste ciasto.
- Z porcji formuje się kulki o średnicy 4–5 cm i płytki o grubości 2–3 cm, które pozostawia się na 10–12 dni do wyschnięcia. Próbka powinna wyschnąć w pomieszczeniu w temperaturze pokojowej.
- Jeśli kule i talerze pękają podczas suszenia, kompozycja jest tłusta, należy do niej dodać więcej piasku. Jeśli płytki są pomalowane, a kulki pękają po upuszczeniu - mieszanina jest chuda, należy włożyć więcej gliny. Jeśli podczas upadku gliniany statek się nie rozpadnie, roztwór ma pożądaną zawartość tłuszczu i plastyczność. Podczas produkcji mieszanki piasek i glina są mieszane w takich samych proporcjach jak w tej próbce.
Na etapie produkcji dużych porcji należy zwrócić uwagę na gęstość kompozycji. Jeśli na powierzchni szpachli są luki, mieszanka jest zbyt gruba. Jeśli ślady kielni szybko wypełniają ciecz - mieszanina jest płynna. Musi się osiedlić i spuścić nadmiar wody.
W odpowiednim rozwiązaniu kielnia pozostawia ślad bez szorowania, a rowki puchną bardzo powoli.
Opcje i technologia przygotowania rozwiązania
Do układania pieców proporcje gliny i piasku dobiera się na podstawie właściwości dostępnych materiałów. Jeśli glina jest oleista, zwiększ udział piasku, jeśli jest chudy - mniej niż kwarc. W wyniku tego uzyskuje się eksperymentalnie dobry skład pieca.
Jak mieszać rozwiązanie
Kompozycję murarską przygotowuje się według kilku „przepisów”. Technologia najbardziej przystępnej metody:
- Glina jest moczona przez 2-3 dni w drewnianym pudełku lub puszce. Po 3 dniach połóż piasek i, zakładając buty, deptaj mieszaninę, aż wszystkie grudki się połamią.
- Następnie roztwór ugniata się za pomocą ubijaka i rąk, aby zmielić wszystkie małe grudki.
- Normalna zaprawa odpowiednia do budowy pieca zsuwa się z łopaty, ale nie spływa. Jeśli położysz warstwę 3–4 mm między 2 cegłami, po 5 minutach kamienie nie będą już od siebie odrywać.
- Jeśli mieszanina jest zbyt tłusta, dodaj piasek - nie więcej niż 15% objętości i powtórz wszystkie manipulacje.
Jeśli używana jest zwykła glina, zalecana jest następująca metoda.
- Najpierw budują drewnianą podłogę ze zderzakami - napastnikami.
- Glina jest układana warstwami na napastniku i zwilżona wodą. Gdy materiał zmięknie, jest przewracany, zgrabiany na stosy i łóżka, spłaszczany i ubijany łopatą w plastry. Wszystkie te operacje powtarza się, aż roztwór stanie się całkowicie jednorodny.
Wysoka jednorodność osiągana jest szybciej przy zastosowaniu metody 3. Jest skuteczny, ale także pracochłonny. Glina do namaczania jest ułożona w beczki, a następnie mieszaninę sączy się przez sito z komórkami 3 * 3 mm. Piasek dodany do kompozycji jest również przesiewany. Jeśli konsystencja jest zbyt gęsta, rozcieńczyć wodą.
Stosunek piasku i gliny
Objętość i stosunek składników różnią się w bardzo szerokim zakresie. Optymalną kombinacją jest proporcja piasku do gliny 1: 2 lub 1: 1. Objętość wody stanowi około ¼ ilości minerału.
W rzeczywistości proporcja określa zawartość tłuszczu w minerale. Przy wysokiej zawartości tłuszczu 2 frakcje gliny mogą stanowić 4 frakcje piasku. Jeśli materiał jest chudy, proporcja piasku zmniejsza się o połowę.
Kontrola jakości rozwiązania
Jakość rozwiązania jest sprawdzana różnymi metodami. Najbardziej przystępne jest spuszczanie materiału z łopaty, wykonywane bezpośrednio podczas gotowania.
Wiarygodny wynik to test dotykowy. Normalna kompozycja tworzy szorstką warstwę na palcach. Pogrubienie tworzy film, przykleja się do dłoni. Chudy nie pozostawia śladów.
Ocenić wizualnie jakość mieszanki za pomocą zwykłego drewnianego patyczka. Po zanurzeniu w normalnym roztworze pozostają na nim ślady i cząsteczki mieszaniny w tłusto - gęstym filmie. Chude rozwiązanie nie pozostawia śladów, drzewo pozostaje mokre.
Najbardziej niezawodną praktyczną metodą jest układanie warstwy między cegłami. Jeśli roztwór jest wystarczająco gęsty i tłusty, po 5 minutach cegły nie odrywają się od siebie. Jeśli pogrubienie - efekt ten obserwuje się nawet po ułożeniu bardzo cienkiej warstwy, nie więcej niż 2 mm. Jeśli chudy - dolna cegła spadnie.
