Rura żeliwna jest szeroko stosowana od wielu lat przy układaniu kanalizacji. Z czasem heavy metal zaczął być zastępowany produktami z tworzyw sztucznych. Począwszy od XIX wieku, rury żeliwne były aktywnie wykorzystywane w procesie budowy systemów zaopatrzenia w wodę w dużych miastach. Na przykład w Peterhofie woda jest nadal dostarczana do fontann dokładnie przez żeliwne źródło wody. I nie trzeba go zmieniać w najbliższej przyszłości.
Stal lub żeliwo
Długoterminowe działanie systemu zaopatrzenia w wodę nie ma znaczenia w mieście. Zmieniające się oblicze miasta, w którym coś jest ciągle niszczone lub przebudowywane, wymaga zupełnie innego podejścia do realizacji zaopatrzenia w wodę infrastruktury miejskiej. Optymalna żywotność systemu zaopatrzenia w wodę wynosi 40-50 lat. Dalsza eksploatacja jest nieopłacalna, ponieważ rozwój miast wymaga innego, bardziej racjonalnego schematu rozmieszczenia rur.
Linie żeliwne zaczęły ustępować miejsca stali. Te ostatnie są opłacalne, metoda instalacji jest znacznie prostsza. Dotyczy to technologii łączenia ze sobą elementów sieci wodociągowej, w których stosuje się proste spawanie elektryczne, a nie gonienie, które stosuje się do uszczelniania żeliwa.
Rury żeliwne są jednak obecne na rynku, ponieważ nadal istnieją wymagania dotyczące sieci wodociągowych, którym odpowiada tylko ten materiał.
Stanowy standard
GOST na żeliwnych rurach do zaopatrzenia w wodę został wprowadzony podczas Związku Radzieckiego w 1977 roku. Standard był czasem modyfikowany; ostatnie zmiany wprowadzono w 2011 r. Podstawą standardu były zmiany wprowadzone w 1995 r., Więc współczesny GOST ma numer 9583-95.
Parametry wymiarowe
Długość produktów to dość szeroki zakres, w którym minimalna wartość wynosi 2 m, maksymalna to 10 m. Ponadto stosunek długości wynosi 1 m. Producenci oferują również niestandardowe rury, których długość waha się w zakresie 2,5-10,5 m.
Średnica (przejście) i grubość ścianki bezpośrednio zależą od siebie. Ale GOST stwierdza, że żeliwne rury do zaopatrzenia w wodę można podzielić na trzy klasy, które są oparte na grubości ścianki: „LA”, „A” i „B”.
W tabeli średnic dobrze pokazano wszystkie stosunki:
| Średnica wewnętrzna mm | Grubość ścianki mm | ||
| LA | I | b | |
| 65 | 6,7 | 7,4 | 8,0 |
| 80 | 7,2 | 7,9 | 8,6 |
| 100 | 7,5 | 8,3 | 9,0 |
| 125 | 7,9 | 8,7 | 9,5 |
| 150 | 8,3 | 9,2 | 10,0 |
| 200 | 9,2 | 10,1 | 11,0 |
| 250 | 10,0 | 11,0 | 12,0 |
| 300 | 10,8 | 11,9 | 13,0 |
| 350 | 11,7 | 12,8 | 14,0 |
| 400 | 12,5 | 13,8 | 15,0 |
| 500 | 14,2 | 15,6 | 17,0 |
| 600 | 15,8 | 17,4 | 19,0 |
| 700 | 17,5 | 19,3 | 21,0 |
| 800 | 19,2 | 21,1 | 23,0 |
| 900 | 20,6 | 22,3 | 25,0 |
| 1000 | 22,5 | 24,8 | 27,0 |
W zależności od wskazanych parametrów zmienia się waga produktu rurkowego. Minimalna wartość wynosi 11,3 kg jednego metra liniowego, co odpowiada klasie „LA” o średnicy 65 mm i grubości ścianki 6,7 mm. Maksymalna wartość wynosi 627 kg / mb, co odpowiada rurze klasy „B” o średnicy 1000 mm i grubości ścianki 27 mm.
Wymagania
Standardowa specyfikacja stanu jasno określa, jakie wymagania są nakładane na rozmiar rur żeliwnych do zaopatrzenia w wodę. Dotyczą one głównie tolerancji technologicznych, tj. Odchyleń od wielkości nominalnych:
- odchylenie długości na mniejszy lub większy bok - 20 mm;
- grubość ścianki - 0,5-1;
- średnica zewnętrzna do 300 mm - 4,5;
- powyżej 300 mm - 5;
- średnica wewnętrzna - 1-1,5.
Owalność kształtu rury nie jest uważana za małżeństwo. Najważniejsze jest to, że odchylenia nie przekraczają standardów gości. Waga produktów żeliwnych nie powinna przekraczać 5% normy.
Podczas produkcji wszystkie partie rur żeliwnych podlegają obowiązkowej próbie ciśnieniowej. Badanie odbywa się za pomocą wody, która jest pompowana pod ciśnieniem do badanej próbki. Ciśnienie nominalne zależy od klasy produktów:
- rury o średnicy otworu do 300 mm są testowane ciśnieniowo: dla klasy „LA” - 25 kgf / cm², dla „A” - 35, dla „B” - 40;
- średnica od 300 do 600 mm: klasa „LA” - 20, „A” - 30, „B” - 35;
- więcej niż 600 mm: „LA” - 20, „A” - 25, „B” - 30.
Zazwyczaj w systemie wodociągowym woda porusza się pod ciśnieniem 3-4 kgf / cm². Ciśnienie próbne wystarczy, aby mówić o dużej rezerwie wytrzymałości.
Oba końce rury są cięte prostopadle do osi produktu. Odchylenia są dozwolone, ale nie więcej niż 0,5 °. Płaszczyzna przejścia od dzwonu do rury może być wykonana w dwóch wersjach: w formie skarpy lub półki.
Standardowym wymaganiem jest pokrycie żeliwnych rur wewnątrz i na zewnątrz powłoką ochronną, która nie powinna obniżać jakości pompowanej wody. W takim przypadku nałożona powłoka nie powinna powodować zmniejszenia szczelności połączeń. Producenci są gotowi dostarczać rury żeliwne bez materiału ochronnego, jeśli takie są wymagania klientów.
Zasady i niuanse instalacji
Żeliwne rury wodne i kanalizacyjne są połączone metodą dzwonkową. Produkty są wykonane z dwóch różnych końców. Podczas łączenia rur mały koniec jest wkładany do dużego. Ale przy takim połączeniu niemożliwe jest osiągnięcie maksymalnej szczelności doku. Ponadto woda w sieci wodociągowej porusza się pod ciśnieniem.
Główną metodą uszczelniania jest gonienie piętą. Jest to włókno organiczne traktowane olejem technicznym. Włókna są skręcone i ułożone w otworze między wewnętrzną płaszczyzną ściany dzwonu a zewnętrzną płaszczyzną rury. Następnie zrób pieczęć za pomocą monet, na których biją młotkiem z góry.
Nie wystarczy położyć i napiąć piętę. Ważne jest, aby chronić nasmarowaną opaskę uciskową przed ekspozycją bakteryjną, a także przed różnicami wilgotności i naprężeniami mechanicznymi. Dlatego złącze jest dodatkowo wypełnione różnymi trwałymi materiałami. Oto kilka opcji:
- Cementowa marka M400. Jest rozcieńczany wodą w stosunku 1: 9. Mieszanina wypełnia wewnętrzną przestrzeń gniazda i jest duszona aż do całkowitego wypełnienia. Następnie połączenie na jeden dzień jest zamykane mokrą szmatką.
- Cement ekspandujący. Rozcieńcza się go zgodnie z przepisem i wlewa do stawów. Nie jest konieczne wybijanie materiału.
- Mieszanina cementu i azbestu w stosunku 1: 2. Suchą mieszaninę rozcieńcza się wodą i wybija w taki sam sposób, jak w pierwszym przypadku.
- Stopiona siarka i kaolin. Ten ostatni w całkowitej objętości wynosi 10-15%. Mieszanina jest substancją płynną, dlatego można ją stosować tylko w pionowych taśmach nośnych.
- Prowadzić. Jest stosowany w postaci stopionej.
- Ołów w postaci sztabki. Jest on ułożony na pięcie i wygrawerowany, aby całkowicie pokrył cały samolot.
Rury można naprawić tylko wtedy, gdy wady są niewielkie. Jeśli duże wady, klamry wykonane ze stalowych lub żeliwnych rur są kładzione na górze.
Koszt żeliwnych rur wodociągowych
Cena żeliwnych rur do zaopatrzenia w wodę zależy od średnicy, grubości ściany, obecności lub braku powłoki ochronnej. Kilka przykładów:
- rura z żeliwa sferoidalnego o średnicy 100 mm, pokryta lakierem ochronnym kosztuje 6200 rubli;
- 300 mm z lakierem ochronnym - 20 000 rubli;
- 1000 mm - 270 000 rubli.
Producenci oferują rury żeliwne o powierzchni ocynkowanej. Mają lepszą wydajność, ale cena jest nieco wyższa.
